Vandaag staat de teller in de statistieken van mijn site op nul. Tijd om de bakens drastisch te verzetten! Als ik toch niemand een dienst kan bewijzen of een moment van verstrooiing bieden. Alle remmen los, mijn hart niet langer misbruiken als moordkuil, opstijgen als een leeuwerik en me voegen naar de natuurwetten van de…
Op verkiezingen, in de politiek bedoel ik, valt altijd wel íets aan te merken. Zo ook de afgelopen dagen in het Openbaar Lichaam Bonaire, een stiefzusje van de gemeenten in het Europese deel van het Koninkrijk. Steen des aanstoots was de lage opkomst bij de dubbele verkiezingen op 20 maart, directe voor de Eilandsraad en…
Opeens was het feest. Ik stond nog even ongelovig om me heen te kijken, maar de dame die van achter haar bureau een foto van me had gemaakt knikte me bemoedigend toe. Inderdaad, ze had het ding met de moeilijke naam naar me toegeschoven en ik had het aangepakt. Dus het moest wel waar zijn:…
Het enige meubelstuk dat al mijn bokkensprongen in het leven heeft doorstaan is een rechthoekig houten krukje. Nauwelijks twee turven hoog: tussen 14 en 15,5 cm. Het zitvlak alleen al, 1x28x8 cm en lichtjes gebogen als de kom van een open hand, is een lust voor het oog. Van ver en van dichtbij, want zowel…
Misschien denk je daar niet zo gauw aan bij de fauna van de Antillen, maar als je er één keer oog in oog mee hebt gestaan, vergeet je ze nooit meer. De ezels op Bonaire. Zo maar ergens loslopend, niet alleen op een onverharde weg in het dun bevolkte noorden maar ook in een buitenwijk…
De bourgeoisie in Paramaribo mag Antillianen dan wel als ‘nog dommer’ beschouwen dan de onderklasse in eigen land, op ten minste één terrein zijn ze op die eilandjes heel wat verder gekomen dan al die Surinamers bij elkaar. Dat is namelijk het aanzien en de kracht van de eigen taal. Tegenover het Sranan dat in…
Een foto op een lokale nieuwssite van een rijtje nette mannen (7), die een lint gaan doorknippen dat door twee lieftallige dames wordt hooggehouden, voor de ingang van een heftig blauw gebouw. De opening, begreep ik, van het hoofdkwartier van de Chinese Association of Bonaire. Daar moest ik meer van weten! Te meer omdat ik…
Het is was een hele ontdekking, dat ik ook in een lagere en zelfs in de kleinste versnelling het lange rechte eind aan de, hiervandaan, andere kant van het vliegveld – met alsmaar een harde wind tegen – kon afleggen om per fiets het centrum van Kralendijk te bereiken. Het ging wat langzamer en het…
Als het dan toch weer Vrede op Aarde moet worden, laat mij dan ook eens een vredeswens kenbaar maken. For better or for worse. De Wilde Kust ligt me nog vers in het geheugen en per slot van rekening heeft het bestuur van de Schrijversgroep’77 in mijn desertie geen aanleiding gezien om me te royeren.…
Enkele maanden geleden stapte mijn moeder plompverloren mijn leven binnen. Haar eeuwfeest was nog aanstaande – ze werd in 1918 in Zwolle geboren – en ik was gewend dat ze op de bewuste dag in oktober altijd even aan de bel trok. Maar dit was een extraatje. Nota bene in Paramaribo-Noord, of all places. Romeo…