Wintertuinplein, 2 juni 2025

Psst…Lina,

Kun je je ogen nog open houden? Al dagen lang is er zoveel aan de hand dat je het niet meer kunt bijbenen. Alsof de wereld een loopje met je neemt en jij het nakijken hebt. Het huis staat op zijn kop en iedereen is de kluts kwijt. 

En dan moet je ook nog uitdelen in de opvang, met allemaal kinderen die wel weten wat taart is maar niet hoe een koe een haas vangt. Fluister je juf maar in d’r oor dat ze je ’s middags beter weer in bed kan stoppen. Om je te laten bijkomen. 

Ja, het valt niet mee. Als Baby opeens niet meer in mama’s buik zit, maar zich voordoet als levend iets dat verrassend veel op jou lijkt. Met een nogal groot hoofd, dat wel, maar die kronkelende vingers en tenen zijn best geinig. Veel haar ook. Het kijkt alleen nogal vreemd, alsof het jou niet goed kan thuisbrengen. 

Maar dat laatste is heel gewoon, hoor! Het heeft maanden lang in het donker gezeten, om langzaam groter te worden. Dan hoor je wel van alles, maar je hebt geen idee wat er buiten gaande is. En nu het zijn ogen wél kan gebruiken, moet het de hele tijd uitzoeken wie of wat welk geluid maakt. En waarom! Dat is, zoals je weet, nóg moeilijker.

Als je goed telt, zie je dat jullie thuis nu met z’n vieren zijn en niet meer met drie, zoals jullie meer dan 21 maanden lang gewend waren. Jij hebt, zoals het heet, een zusje gekregen en andersom ben jij haar zus. Baby had ook een zogenaamd broertje kunnen zijn. Wist je dat? Ook leuk en even klein, maar toch heel anders. Daar kom ik later nog wel op terug, op die verschillen bedoel ik. 

Hoofdzaak is dat je zusje zich nu thuis gaat voelen, in dat huis van jullie én in de buitenwereld waar ze dagelijks mee te maken heeft. Wat dat betreft heb je een enorme voorsprong. Ik weet niet wat je daarvan onthouden hebt, maar  probeer maar eens te denken aan wat jij allemaal al had gedaan, gezien en gehoord voordat zij te voorschijn kwam. 

Nee, ze hoeft dat niet allemaal na te doen. Je vertelt er gewoon over, zodat ze niet alles zelf hoeft te ontdekken. Reken maar dat ze reuzenieuwsgierig is. Dat was jij toch ook en dat ben je nog! Jij hebt een paadje gemaakt, waar zij gebruik van kan maken. En over een tijdje zul je zien dat zij haar eigen weg is gegaan en jij ook van haar kunt leren. 

Heb je trouwens haar naam al uit je hoofd geleerd? Neem je eigen naam en vervang de eerste drie letters door N o r . Maar als je dat niet over je lippen kunt krijgen, bedenk je gewoon een andere klank, desnoods meer dan één. Als zij maar begrijpt dat je tegen haar praat. 

De rest moet je voorlopig maar aan mama en papa overlaten. Die zijn daarvoor. Ze zijn nu misschien nog een beetje zwak, ziek en misselijk van al het gedoe. (Het zijn ook maar mensen.) Maar dat duurt heus niet lang en dan kun je weer op ze bouwen. Neem dat maar aan van mij,

je grootvader die als oudste in een gezin met drie kinderen 

eerder met dit bijltje heeft gehakt.