Wintertuinplein, 26 maart 2025

Psst…Lina,

Daar ben ik weer. Er gebeurt zo veel in jouw leven en zó snel dat ik het nauwelijks kan bijbenen. Al wat jij meemaakt en bijleert, van dag tot dag… Het zal ook wel komen door deze tijd. Met een wereld – van hier tot bij je oom in Amsterdam en nog veel verder, voorbij Parijs en Gran Canaria – die als je het mij vraagt op hol is geslagen. Daardoor word jij ook meegesleurd. Of je het leuk vindt of niet. 

Maar één ding vind je vast wél leuk, voor altijd. De kapper! Wat moet dat een opluchting zijn geweest: eindelijk verlost van dat struikgewas dat telkens als een nikab naar voren viel, zodat je niet meer uit je ogen kon kijken laat staan fatsoenlijk een hap eten naar binnen kreeg. Bovendien vond je die rechtop staande pluk maar niks, geloof ik, want zodra het elastiekje vastzat peuterde je het blindelings weer los. 

Dus gefeliciteerd met je eerste kapsel! Zorg dat je goeie maatjes wordt met die knipjuf. Je hebt geen idee hoe belangrijk het is dat je haar goed zit. En denk vooral niet dat je het zelf de baas kunt, want het groeit maar raak en zal je blijven verrassen. Nu is het nog stijl ofwel sluik, zodat het al bij één zuchtje wind in de war raakt. Maar dat kan later helemaal veranderen en dan weet je je geen raad meer. Ben je diep bedroefd of dolgelukkig.

En – ook belangrijk – je mag die juf best tegenspreken, hoor. Als ze er een potje van heeft gemaakt of je een model voorstelt waarvan je bij voorbaat denkt: dát in ieder geval niet. Desnoods zoek je een andere kapper. Doet iedereen, zeker als je jong bent. Komt goed, maar nu nog even een héél ander onderwerp. 

Misschien heb je het zelf niet eens in de gaten gehad, maar je hebt tussen de bedrijven door ook nog een soort woordenfestival op touw gezet! Wist niet wat ik hoorde: geen huilen of brullen meer, maar geluiden die aan woorden of muziek deden denken. Op jouw leeftijd, wanneer je van baby bent omgetoverd tot dreumes, schijn je op een gegeven moment te moeten kiezen tussen wat zich in je hoofd afspeelt en het werk van je ledematen, dus de armen en benen waarmee je jezelf in beweging zet. Je kunt nou eenmaal niet alles tegelijk en de mensen worden niet allemaal op dezelfde manier groot.

Ineens begreep ik ook waarom de loopfiets die je voor je verjaardag had gekregen geen succes was. Jouw voorkeur gaat uit naar taal, als dé manier om vooruit te komen. En dat bewegen… Ach, loopt wel los, heeft geen haast. Ik kan je geen ongelijk geven. Integendeel, heb er het volste vertrouwen in.  

Hoef ík me ten minste niet meer af te vragen, welke woorden ik kan (of moet) gebruiken wanneer we zitten te kletsen of ik jou een brief schrijf. Makkelijke woorden zeg je me na en ga je zelf gebruiken. Moeilijke sla je op tot je ze vroeg of laat nodig hebt, daar is je hoofd groot genoeg voor. 

Ga er maar van uit dat je leven met woorden alleen maar leuker, rijker en gemakkelijker wordt. Dus hoe meer je daarvan in je mars hebt hoe beter. En onthoud als je wilt, voor de slechtere tijden, dat zolang mensen met elkaar praten ze elkaar niet de hersens inslaan,

je grootvader, die altijd met taal in de weer is geweest
en in dat opzicht het minst van ophouden wil weten.