Wintertuinplein, 18 oktober 2025

Psst…Lina,

Was dat even schrikken? Zit je pa zo maar ineens in een hoekje van de kamer, als een dood vogeltje dat de kat op de mat voor de deur heeft laten vallen. Er komt geen enkel geluid uit, alleen zijn ogen doen het nog. 

Zo had je hem niet eerder meegemaakt, wed ik. Misschien was je er een béétje op voorbereid, omdat iemand anders je bij de Stokstaartjes kwam ophalen dan je gewend was. Maar dat was eerder voorgekomen en dan was er even later, thuis, geen vuiltje aan de lucht. Nu voelde je al in de gang dat er iets bijzonders was gebeurd, maar wat?? 

Mama praatte tegen je, maar daar viel geen touw aan vast te knopen. Bovendien begon ze te huilen en toen wist je helemáál niet meer wat je moest doen. Onder de tafel zitten? Nou nee, dan liever naar je eigen bed, boven. Maar dat kon niet, want het mocht niet, in je eentje de trap op. Er zat niets anders op dan je koest houden en wachten tot alles terug koek en ei zou zijn. Boekjes lezen, met de kat in de clinch, lekker eten op tafel, in een diepe slaap vallen en fluitend je bed weer uit.

Ik zou de volgende dag bij jullie komen oppassen, hadden ze bedacht. Je papa en mama bedoel ik. Die wilden wel weer eens een avondje uit en zouden dan ’s nachts pas thuiskomen. Ze gingen nota bene naar een optreden van De Jeugd van Tegenwoordig, in de Ziggo Dome. Ja, onthoud die naam! 

Maar het hele feest ging mooi niet door. Je vader kon geen stap verzetten. Dat had je goed gezien, hoefden ze jou niet uit te leggen. Maar waardoor dat gekomen was, wist niemand. Hij zelf ook niet, al was hij nog zo afgestudeerd in de verpleegkunde. Hij moest gewoon naar het ziekenhuis en wel met spoed. Net als jij, een tijdje geleden, toen je stampei maakte in mama’s buik. Stel je eens voor wat er had kunnen gebeuren, als je daar niet heen was gegaan…

Gelukkig is het ook deze keer met een sisser afgelopen. Nou ja, sisser. Jouw keizersnede van toen was alles behalve een fluitje van een cent en het heeft meer dan even geduurd voor jullie – jij én je moeder – daar min of meer van hersteld waren. Zo was je papa na zijn operatie ook niet meteen weer de leukste in huis (op de deurknop na), en zette je grote ogen op, toen hij de lidtekens in het vel van zijn buik liet zien. 

Maar een weekje later mocht hij toch al deelnemen aan de geplande familiedag. Al was het op halve kracht, want een duin af en op klimmen en met jou door pierenbadjes banjeren moest hij vooralsnog aan ons overlaten. Ben heel benieuwd of je je later nog de voorgaande gebeurtenissen zult herinneren. En hoe dan of wat precies? 

Blijkt dan dat je bepaalde béélden in je hoofd hebt opgeslagen, alsof je er toevallig getuige van bent geweest? Of komen er vooral gevóélens bovendrijven die je destijds werkelijk hebt ondervonden? Zoals in dit geval, op een willekeurige vrijdag in je derde levensjaar, schrik, angst en onzekerheid. En krijg je dan soms, mét een bepaalde herinnering, ook last van bijverschijnselen als kippevel, hartkloppingen of – je weet maar nooit – uitslag of koorts?

Voor zover ik weet, heb ik – gravend in mijn geheugen – nooit concrete persoonlijke ervaringen kunnen achterhalen uit de tijd vóór mijn kleuterschool,

je grootvader die bijwijlen nog altijd dankbaarheid koestert ten aanzien van zuster Jozefien (of was het toch Josephine?) van de montessori in de Koningstraat.