Wintertuinplein, 10 augustus 2024

Psst…Lina,

Nog twee nachtjes slapen… Dan ben je jarig!

Maar ik moet je eerst nog iets vertellen. Over het zwembad waar je al een paar keer zwemles had gehad en waar ik even mee mocht zwemmen, omdat het vakantie is. 

Ik vond het heel leuk te zien dat je zo goed geoefend had daar in Frankrijk. Als je zo doorgaat, heb je over een paar jaar je diploma’s en kun je opgaan voor de vlinderslag. Weet je nog, dat we het daarover hadden?

Maar haastige spoed is zelden goed, zeg ik er nu bij.  Daarom ben ik ook niet met je van de glijbaan gegaan. Nee, niet dat kleintje in het pierebad, maar die lange met de bochten waarvoor je de trap op moet. 

Mama vroeg of ik dat leuk vond, samen met jou. Ja natuurlijk, dacht ik bij mezelf. Hoe vaak heb ik dat vroeger niet gedaan met haar en je oom, op allerlei plaatsen in de wereld. Hoe wilder hoe beter… 

Maar toen ik in mijn hoofd voorvoelde hoe het zou zijn, dat ik je dan goed vast moest zien te houden en dat we dan  beneden samen kopje onder zouden gaan, dacht ik: nou nee, laten we dat maar even uitstellen.

Mama heeft je vast wel verteld over haar avonturen met zwemmen en duiken, toen ze nog groot moest worden en ik alsmaar zei dat het geen kwaad kon. Een kind is nu eenmaal nieuwsgierig en leert het meest door dingen uit te proberen. Maar dan moet het wel de ruimte krijgen en misschien ben ik daar soms te ver in gegaan.

In ieder geval mogen je mama en papa nu uitmaken wat jij wel of niet aankunt, ho zeggen wanneer je jezelf overschat en je aanmoedigen dingen te doen waar je bang voor bent of waar je tegen op ziet.

Wat niet wegneemt dat dit laatste voorlopig ook blijft gelden voor andere grote mensen die min of meer regelmatig een rol spelen in je leven. Zoals ik deze week heb gemerkt, toen ik je weer eens een paar uur gezelschap mocht houden bij jou thuis.

Je hebt in dit eerste jaar grote sprongen gemaakt, van een  boreling die in alle opzichten volkomen afhankelijk is van andere mensen om in deze wereld op te groeien en vooruit te komen tot een meisje met wakkere ogen en het rechtopstaand begin van een paardenstaart, dat niets liever schijnt te willen dan haar benen zo te plooien dat ze erop kan staan, zichzelf eten in de mond te stoppen en onder woorden te brengen wat zich aan gedachten en gevoelens in haar afspeelt.

Ja, ik kom morgen op je feestje. Bedankt voor de uitnodiging! 

Hoop dat je het een beetje leuk zult vinden met al die mensen. Anders haal je de babypop van die Franse foto’s maar te voorschijn, die zo sprekend op je lijkt (of is het andersom?) en zet je die op je feestelijk versierde stoel om de honneurs waar te nemen, terwijl jij boven lekker ligt te pitten. 

Een stralend begin van je tweede jaar, overmorgen, is geloof ik al geregeld. Des te beter, geniet ervan,

je grootvader die zo graag boer wilde worden

maar nu blij is dat hij het leven nog heeft.