Wintertuinplein, 15 december 2023

Psst…Lina,

Ik wilde vanmiddag best met je ruilen, weet je dat? Zoals je in dat wipstoeltje naar me  – of eigenijk langs me heen – zat te kijken. En ik maar proberen je ten minste een glimlach te ontlokken en met je beentjes te zwaaien op de maat van door de kerstman uitgemolken r&b on the radio. 

Je had gewoon schijt aan alles. Je enige zorg was je tandvlees. Mama had er wel een nieuw middeltje op gesmeerd, voor ze wegging. Maar het rotgevoel bleef en zo’n onhandige rammelaar in je mond  proppen hielp ook niet echt. En je halve hand die er met het nodige speeksel weer uitgleed, evenmin. 

Zelf had ik de zoveelste klotenacht achter de rug, vanwege de vreselijke hoest die me al weken bezighield. Alsof zich in mijn luchtwegen een ongrijpbaar monster genesteld had. Ik kon nauwelijks uit mijn ogen kijken, laat staan jou wijs maken dat het elke dag feest is. Dus je zult wel gedacht hebben: wat stelt die vent zich aan, laat me toch!

Maar maak je geen zorgen hoor. Normaal gesproken vermaak ik best. Zolang mijn ogen een beetje meewerken en ik  kan lezen en schrijven, vliegt de tijd. Ik heb gisteren, toen ik laat was opgestaan en opeens de geest kreeg, zelfs weer wat nieuws gepost. Over een gast in Amsterdam – waar je oom woont, weet je wel – die een paar jaar geleden met veel poeha de brave burger-die-nog-boeken-leest op de mouw spelde dat mensen van nature goed zijn en dus eerder geneigd goed voor elkaar te zorgen dan elkaar het leven te vergallen. En die, nu moord en doodslag weer de klok slaan, met een mond vol tanden staat.

Snap je een beetje dat ik met je wilde ruilen? Het leven dat je hier gevonden hebt laat wel eens te wensen over en als het met jou goed gaat, kan het tegelijkertijd met andere mensen hartstikke slecht gaan. Soms kun je daar best wat aan doen, vaak ook helemaal niet. Maar in alle gevallen kun je beter je ogen niet sluiten, want wat een ander overkomt kan jou ook overkomen, vroeg of laat. 

Vooralsnog slepen we je, met vereende krachten, overal doorheen. Ga daar maar vanuit. Tot je op eigen benen kunt staan, de handen uit de mouwen steken en – niet te vergeten –  je mond open trekken om het leven in deze wereld voor jou en anderen de moeite waard te maken.

Tegen die tijd zal ik je waarschijnlijk niet meer in de ogen  kijken, maar wie weet wat ik je vanuit de eeuwige rust nog kan vertellen en ik blijf in ieder geval altijd 

je grootvader die zo graag boer wilde worden

maar het nooit geworden is.