“Russisch is hier de voertaal!”

Dacht ik de derde gezamenlijke dag op zee goed te beginnen met een onschuldige vraag – wat is Good morning in het Oekraïens – word ik direct, zonder pardon, op mijn nummer gezet. 

Ik kan mijn tong wel afbijten. Gisteren had ik al een uitglijder, ook hier in de mess. Maar dit is nog veel erger. Op goed geluk iemand die me nog niets over zichzelf heeft verteld aanspreken met een vraag die blijk geeft van partijdigheid in een supergevoelige zaak…  

Maar ik mag van geluk spreken, want er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Alsof hij me wel wil matsen. Eerst kijkt hij nog naar een collega, naast zich aan tafel, dan komt zijn antwoord: “Dobre otro in het Russisch en Dobry ranok in het Oekraïens.”

En daar blijft het bij, geen idee of het klopt of niet. Ik kan hier in het midden, halverwege de keuken en mijn privétafel, moeilijk blijven staan zonder het zicht en de loop van anderen te belemmeren.

Tel je zegeningen, is al sinds jaar en dag mijn lijfspreuk in precaire omstandigheden. Dus geniet nou maar van Ricardo’s roerei met bacon  en de café au lait die je jezelf inschenkt. Hoewel ik me gisteren al afvroeg hoe lang zoiets een zegening blijft, als het dag in dag uit terugkomt.

Het heeft trouwens best voordelen, zo alleen aan tafel. Die kapitein van vroeger kon ook best irritant zijn, in zijn manier van eten of de onderwerpen die hij aansneed. Zeker met hem alleen. Als je zijn taal niet goed kende, kon het heel vermoeiend zijn. 

Nu hoef ik me nergens voor te schamen, me geen geweld aan te doen of te forceren. Doe geen moeite om anderen af te luisteren want versta er toch geen snars van, kan mijn gedachten en fantasie de vrije loop laten, kom en ga wanneer het mij uitkomt. Binnen de vaste tijdsmarges natuurlijk, want dat is het stramien waaromheen alles aan boord zich afspeelt. 

Zou bijna vergeten dat ik pas enkele dagen geleden aan deze reis begonnen ben. Je mag nog fouten maken, hoeft je niet te haasten en kunt van dag tot dag, zelfs van uur tot duur, bepalen wat je doet. Neem het ervan, zodat je je moeder straks hartgrondig na kunt zeggen: “Dit pakken ze me nooit meer af!”

Ik ben in slaap gevallen, op het dekbed in mijn kooi. Direct na het  middageten. Met het gordijntje wijd open. 

Een maaltijd van drie gangen midden op de dag ben ik totaal niet gewend, laat staan al dat vlees en geen witte rijst óf gekookte aardappels maar allebei tegelijk. Als dat zo doorgaat, zal ik mijn eigen plan moeten trekken.

Sowieso meer bewegen. In het verleden liep ik op zo’n schip dagelijks talloze keren heen en weer, langs de reling. Te meer wanneer je op de voorplecht lekker in het zonnetje kon liggen of met engelengeduld  uitkijken naar dolfijnen en andere passanten bij de boeggolf. 

Ergens las ik, in die handleiding voor passagiers waarschijnlijk, dat je je  moet melden op de brug, als  je aan de wandel wilt, en een helm opzetten. Ik zie me al…

Dan maar naar de gym op de derde. Lekker dichtbij. Er zal allicht iets bij zijn, waarmee ik uit de voeten kan. En wie weet schept het een band, als ik me daar laat zien. 

Ik kreeg er vanmiddag nog van langs, beneden in de mess. Toen ik Viktor vroeg waarom we vanmorgen niet het anker hadden gelicht. Dat had ik hélemaal verkeerd begrepen, zei hij. Het was niet acht uur vanmorgen maar acht uur vanavond. Einde verhaal. En als ik nog iets in de gym te zoeken had, moest ik voor vieren komen.  

Het is gemakkelijk te vinden. In de centrale gang, net als op mijn dek, hangt was te drogen aan de leunstangen en in het ene dwarsgangetje is het aanmerkelijk lichter dan in het andere. Daar staat vast een deur open en komt ook geluid vandaan.

Inderdaad, twee in elkaar overlopende vertrekken, propvol toestellen voor loop- en zitoefeningen, bergkasten, rekstokken, boksballen, gewichten, schoeisel en kleding. Zoiets heb ik nog nooit gezien, althans niet op een schip. Lijkt wel een museum. 

Viktor ligt op de grond. Een hoofdband, lange broek en hemd zonder mouwen, strak. Wringt zich in onmogelijke bochten en laat zich niet afleiden. Dit is duidelijk zijn domein.

Ik wacht wel, blijf bij hem uit de buurt. Eerlijk gezegd heb ik het fitnessgedoe altijd links laten liggen. Zag meer heil in ‘echte’ sporten om mijn conditie op peil te houden. En vanwege de wedstrijd in teamverband en het winnen natuurlijk. 

Als ik zo om me heen kijk, heb ik het gauw bekeken. Zelfs de loopband staat me tegen, geef mij dan maar die fiets. Ook oersaai, maar wel effectief en daar heb ik geen hulp bij nodig. 

“Wat zoek je eigenlijk?” vraagt Viktor opeens, nog op de grond en geen klein beetje in het zweet. 

Wanneer ik hem mijn voorkeur voor de fiets uit de doeken doe, kan hij zijn minachting nauwelijks verbergen. Ter illustratie doet hij me nog even twee dingen voor. Een met ringen aan een rekstok en een met een losse stok, zeg maar knuppel, zoals bij Kung Fu gebruikelijk. 

Maar ik heb geen zin om er doekjes om te winden: “Het spijt me verschrikkelijk, Viktor. Ik vind het allemaal prachtig wat je doet en wat je hier te bieden hebt. Maar jij bent gewoon  – reken maar uit – een kwart eeuw jonger. Dit soort dingen hoeft voor mij niet meer. Dat heb ik achter me gelaten.”

Ik moet nog maar eens goed rondkijken, zegt hij ten slotte, ik kan hier altijd terecht. Hij moet nu aan het werk.

Het is acht uur geweest en ik moet aannemen dat er weer iets  tussengekomen is. Zo’n haven is wel 24/7 in actie, maar ik kan me niet voorstellen dat vanavond nog een loods deze kant op komt om ons  naar de een of andere kade te leiden. Ik zou een kijkje kunnen nemen op de brug, om uitsluitsel te krijgen. Maar beter niet nu. Viktor ziet me aankomen…

Ben wel blij dat ik zijn gym eer heb aangedaan. Dat ding aan de praat krijgen was inderdaad een fluitje van een cent, zelfs voor mij. Een half uur met een snelheid van dik boven de dertig leek me voldoende voor zo’n eerste keer, om de smaak te pakken te krijgen. Ergens tussen vier en half zes, moet lukken. Vóór het avondeten, goed om de eetlust op te wekken.

De vierde avond aan boord… Kan best wat aanspraak gebruiken, maar zal meer geduld moeten hebben. Een borrel zou ook niet verkeerd zijn, maar de drank wordt volgende week pas vrijgegeven. Kan geen kwaad: nog wat langer op een rantsoen van koffie of thee met of zonder melk én mineraal water, flessen zat. 

Het boek dat ik onder handen heb, overtreft mijn verwachtingen. Maar om daarmee nu de nacht in te gaan… Misschien is dat wel de belangrijkste reden van mijn ongedurigheid op deze godvergeten ankerplaats. Dat zelfs de prairies van het internet me worden onthouden, waar ik gewend ben te grasduinen op zoek naar mensen die – al dan niet gespeeld – met hun hartstochten te koop lopen en mij op de een of andere manier aansteken. 

Sinds mijn laatste relatie waarin genegenheid en begeerte elkaar nog afwisselden en versterkten, zijn die prairies steeds belangrijker voor me geworden. Te meer omdat de manieren waarop je jezelf kunt plezieren nu eenmaal ook aan slijtage onderhevig zijn. En dan maakt het wel wat uit, of je een luxe pc tot je beschikking hebt of het beeldschermpje van een smart phone. Of geen van beiden…

Maar oefening baart kunst en voorgoed dit deel van mezelf aan de wilgen hangen of verwaarlozen is geen optie. Per slot van rekening kan ik daarmee het beste mezelf in herinnering brengen wat de mooiste en  meest creatieve eigenschap is van de menselijke soort en die met al mijn zintuigen in ere houden.