Het gevoel van geborgenheid is weer helemaal terug. Alsof de zee iets goed te maken had en ik de twee nachtelijke artrose-aanvallen achteraf als plaagstootjes moet opvatten. De zintuiglijke ervaring van een baby in de moederschoot gaat mijn verstand te boven, maar het kan niet anders of het ontwaken op deze plek komt daar heel dichtbij. 

Zoals ik, onzichtbaar voor de buitenwereld, door mijn moeder gedragen werd en parasiteerde op haar stofwisseling, word ik nu als zelfstandig levend wezen in een soort superzwemvest gedragen door de zee. Ik hoor de hartslag van het schip met een oor of twee oren tegelijk en de hartslag van de zee weerklinkt in mijn hele lijf. Alles is in orde en niets kan me deren!

Zo voelde het ook op het eind van de jaren nul, toen ik voor het laatst deze wateren doorkruiste in omgekeerde richting. De zee als  therapeut, wanneer het lijf voor het blok is gezet en de geest een uitweg zoekt. Destijds was ik herstellende van wat in het ziekenhuis was gediagnosticeerd als een ‘zeldzame reumatische aandoening’ (RS3PE).

Ik moest nog een kuur met een notoir paardenmiddel afmaken, maar had de dringende behoefte het heft in eigen hand te nemen en te laten zien dat ik nog lang niet mocht  worden afgeschreven. Zo ontstond het plan mezelf op de proef te stellen met een reis over land, per lijnbus, naar Marokko en vooraf  een comfortabele terugreis per schip te regelen, als lokkend en zo nodig helend vooruitzicht. 

Ik monsterde aan in Casablanca en werd getrakteerd op een hut met uitzicht op zowel het zuiden als het westen. De details zijn me ontschoten, maar het gelukzalig gevoel heeft me door de jaren heen niet losgelaten. 

Heb de Franse westkust vanaf Le Havre er maar eens bij gehaald, op agendaformaat. Dacht dat we de kust nog een tijdje zouden zien, maar ben kennelijk abuis. Misschien omdat ik nog altijd Normandië en Bretagne door elkaar haal. We moeten hoe dan ook het Kanaal uit zijn, dus voorlopig geen land meer. 

Zag er vanmorgen lekker uit, zonnig zelfs. Maar te fris om buiten te liggen, ook met mijn T-shirt aan. En ik ga er geen wintersport van maken, In de buurt van Spanje wordt het wel warmer. Eerst nog de Golf van Biskaje oversteken… 

Na de lunch is het weer veranderd, merk ik wanneer ik door de gang naar buiten loop om poolshoogte te nemen. Al bij het begin van de reling, waar de containers ver boven me uitsteken, komt het dek onder mijn voeten omhoog. In de verte, op het einde van de gangboord, zakt de voorsteven juist omlaag. 

Ik moet me vastgrijpen. De zee is een en al deining, bezaaid met schuimkoppen, onherkenbaar. Kan me opeens voorstellen waar het reddingsvest in mijn hut goed voor is. Hoewel, als ik daarmee  overboord zou slaan, zou ik hoogstens het hoofd boven water kunnen houden, maar hoe lang houd je dat vol? Eerst moet je nog worden vermist en waar moeten ze zoeken, als je niet al te veel water hebt binnengekregen of onderkoeld bent geraakt?

Ik loop verder tot de overdekte voorsteven, waar ankerkettingen en trossen klaar liggen en je door een groot gat kunt neerkijken op de zee. Een gat waar je je gemakkelijk doorheen kunt glijden, de schoot van de oceaan tegemoet. 

Terug in mijn hut aarzel ik tussen de kooi waar ik niet uit kan rollen en de bank rond de werktafel waar ik het boek van Elon Musk heb laten liggen omdat ik het laatste hoofdstuk wilde herlezen. Heb theewater opgezet, maar word vóór het kookt opgeschrikt door een schrille toon. 

Zeven korte, één lange. De oproep die vroeg of laat moest komen, om te verzamelen voor een drill. Het stond in de handleiding voor passagiers – lichtgevend hesje aan, zwemvest mee en helm op – en Vlad heeft me gewezen waar ik dan heen moet. Ben blij dat ik niet op de wc zit of in bed lig, dan had ik helemáál de zenuwen gekregen. Moet zoiets eerder hebben meegemaakt, maar heb geen idee waar.

 Misschien leent juist dit deel van de route zich het best voor zo’n oefening. Het waait flink, moet me af en toe vasthouden. Mijn bril heb ik in de hut laten liggen, met het gevolg dat ik bijna geen mens  herken. Voel de eerste rillingen opkomen. Nu nog een plens regen en ik ben nergens meer. Als ik me niet vergis, zijn de drie hoogste officieren niet komen opdagen… Hadden ze mij geen vrijstelling kunnen geven? 

Vlads opvolger heeft de leiding en slooft zich ontzettend uit, in het Engels. Maar als ik hem niet kan volgen, wie dan wel? Over de ene, gewoon open, reddingsboot op het dek aan stuurboord is hij gauw uitgepraat. Maar aan bakboord hangt een kleine oranje duikboot met de neus naar beneden, waarin we een voor een een zitplaats moeten zoeken. Terwijl hij in de opening van het voertuig blijft staan en tegen me uitvalt, wanneer ik me met veel moeite heb opgevouwen maar er vanwege het onhandelbare zwemvest niet in slaag de gordel dicht te krijgen. Godallemachtig, wie haalt me hier weg?

Met  gemengde gevoelens heb ik inmiddels een punt gezet achter Egon Musk. Als een van de boegbeelden, zo niet het boegbeeld, van de ICT-revolutie die de afgelopen decennia de hele wereld overhoop heeft gehaald. Je moet ‘crazy enough’ zijn om te denken dat je de wereld kunt veranderen, schrijft Isaacson in de laatste zin van zijn biografie (blz. 615).

Als ik me realiseer wat deze man sinds zijn geboorte in 1971, toen ik al bijna was afgestudeerd, allemaal heeft doorstaan en volbracht… Het spijt me niet eerder met hem kennis te hebben gemaakt. Ik had van jongs af aan al een zwak voor  wereldverbeteraars, dus het lijkt me geen toeval dat dit boek in mijn bagage is terechtgekomen. 

De verleiding een oordeel te vellen bekroop me al tijdens het lezen, maar bij nader inzien laat ik de man liever even rusten. Moet nodig mijn zinnen verzetten. Heb niet voor niets op het laatste nippertje nog een heel ander, veel dunner, boek meegenomen. Als tussendoortje, voor ik mijn tanden zou zetten in Alkibiades. 

Een pocketuitgave uit 1997 van het een halve eeuw eerder  verschenen debuut van de auteur die me na de tweede grote omslag in mijn leven – in 1964 –  bij uitstek op sleeptouw nam en een spiegel voorhield. Ik wist al heel lang dat De Avonden gold als een meesterwerk, maar kon me niet herinneren het ooit in handen te hebben gehad laat staan gelezen. 

Kijkend naar mijn herstelde en weer groeiende boekenkast hakte ik onlangs de knoop door en vond ik op het internet een handzame versie met een intuïtief passend omslag. Een schot in de roos, beter laat dan nooit.

Omdat ik het zonde vond het boek in een paar dagen uit te lezen, besloot  ik tenminste de helft te bewaren tot ik me tijdens mijn aanstaande  reis in een, mogelijkerwijs, nog betere entourage zou bevinden. Zo is het nu de brug geworden tussen een hedendaagse held van Zuid-Afrikaanse origine en een held van vlees en bloed uit de Griekse oudheid.

Dat ik mezelf  heel goed kon vinden in Frits van Egters als het alter ego van Simon van het alias G. K. van het alias Gerard Reve, wist ik wel. Maar een nieuwe dimensie is dat ik al na enkele bladzijden wenste dat Andrii de 3d Mate over mijn schouder mee kon lezen.

Zoals de Amsterdamse eenzaat FvE over alles en iedereen het zijne denkt en de kaarten tegen zijn borst houdt, maar zich niettemin door het leven laveert… Dat zou ongetwijfeld onze Oekraïense derde stuurman kunnen helpen wat minder zorglijk te kijken, de zee niet langer te haten en de bloemetjes buiten te zetten.