Ze heeft het lichaamsdeel dat blijkbaar tot veel meer in staat was dan hij durfde denken, nog vast, maar de greep verslapt en het ritme hapert. 

“…of ik dat niet beter zelf kan doen.”

“Maar waarom? Ik geniet er toch van, heus.”

Het liefst zou hij haar omhelzen en kussen, maar hij weet niet hoe. Wel komt hij tot overeind, tot zit, met als gevolg  dat zij haar handen terugtrekt en de zijne ervoor in de plaats komen, alsof hij zich schaamt voor wat hij net heeft gedacht en gezegd. Hoe moet hij haar uitleggen wat hem bezielt, als hij zichzelf niet eens begrijpt?

Lisa is hem voor: “Ik begrijp het best, hoor. Het is helemaal niet erg.” 

Eindelijk durft hij haar weer aan te kijken. Geen spoor van ongenoegen of teleurstelling. Wel tikt ze op haar voorhoofd en zegt: “Het zit in je hoofd, dat gaat vanzelf weer over.” 

Doet ze dat altijd, vraagt hij zich af, of moet je erom vragen, hoeveel klanten zou ze krijgen, per dag of per week, waar heeft ze het vak geleerd, waar komt ze eigenlijk vandaan?

Honderd vragen liggen hem op de tong, maar waarom zou ze die willen horen? Ze doet haar ding, naar haar beste vermogen en naar gelang hij ervoor open staat. Het is wat het is. Hij schrikt, wanneer ze hem vastpakt en terugduwt op zijn rug.

“Ga maar rustig liggen, dan ga ik nog even door.”

“Maar kunnen we dan straks even praten?” fluistert hij.

Ze drukt een wijsvinger op zijn lippen.

Met moeite heeft hij nog de weg gevonden naar een hazenslaapje. En toen, zonder duidelijke aanleiding, zijn ogen weer opengingen, zag hij haar open handen vlak boven zijn hoofd. Ze moest achter hem staan, aan het hoofdeinde, want verder zag hij slechts de contouren van haar gezicht.

“Ben bijna klaar,” zei ze, terwijl ze zijn oogleden omlaag drukte, zijn voorhoofd streelde en doorging naar beneden. Over de hele voorkant van zijn lijf, tot en met de uiteinden van zijn tenen. Het voelde anders dan met de olie in het begin. Minder vettig, frisser van geur ook…

“Die maak ik zelf,” vertelde ze en luid genoeg om hem in één klap aan zijn volle verstand te brengen waar hij zich bevond en hoe.  Het rossige licht, de stilte, de hoge tafel waar hij koel en poedelnaakt lag uitgestald, uit elkaar genomen en hersteld, als man uit één stuk, door een vrouw die praatte met haar handen en zijn gedachten kon lezen. Hij hoefde zijn mond niet eens open te doen. Ze ging naast hem zitten en deed haar leven uit de doeken. 

Hier aan boord ziet Rinus pas hoe laat het is. Kwart over één… Hij is het straatje uitgelopen, heeft nog één keer omgekeken – ze stond er niet meer – en vervolgens in looppas regelrecht terug naar het schip, langs dezelfde weg.  

Waarom zoveel haast? Toch niet  om Marc te vertellen hoe het bij Lisa was, want die is de hele dag met zijn vriendin op excursie. En hij maar zweten en dampen als een halve gare. Geen wonder dat die vent bij de loopplank met zijn circusuniform hem zo scheef aankeek en geen genoegen nam met het passagiersbewijs. 

Hij heeft een gevoel dat hij niet kan thuis brengen. Alsof zijn hoofd zijn lijf niet meer kan volgen. Of andersom. Toch staat hij hier, wachtend op de lift, zo stevig als een huis. En honger als een paard, maar eerst in bad. Hij heeft die hut niet voor niets. 

Zijn kleren op een hoop naast zich, blijft hij voor de spiegel staan. Het beeld komt hem bekend voor, al is het al jaren iets waar hij liever niet naar kijkt. Maar nu, moet je die pik zien! Dat heeft ze toch mooi voor elkaar gekregen, met die kleine handjes en de ‘deep tissue massage’, die ze zich al vóór de orkaan Irma eigen maakte met behulp van een Hollandse beach boy.

Waarom hield hij haar tegen, toen ze zo lekker op dreef was?  Vindt hij nog steeds dat er geen hand aan te pas ‘mag’ komen, zoals in de tijd van zijn trouwen? Althans niet de hand van een vrouw, want dat druiste in tegen je mannelijk eergevoel. Hoe kon zij dat weten? Bovendien was hij inmiddels zelf toch wel wàt wijzer geworden.

Het bad stroomt bijna over. Hij moet er eerst wat uit laten lopen, voordat hij zich in het schuim laat glijden. Maar dan gaan alle remmen los. Al wat in de salon en op de massagetafel niet kon is nu geoorloofd. Hij strijkt door haar haar, gaat met zijn tong naar een oor – het lelletje vooral – en daalt af naar de dichtstbij zijnde tepel. Hij heeft niet eens in de gaten dat Lisa al weer zijn lul vast heeft, terwijl hij met zijn tong haar mond binnendringt. Het gaat zo snel dat hij nog niet eens aan haar kut heeft gedacht, wanneer hij boven het woelige water tot uitbarsting komt.  

Opeens begrijpt hij ook wat hem bezielde daar op die tafel. Roerloos als een lijk. Al zijn vingers jeukten, maar hij was te bang om er een uit te steken. Dat hoorde, zogenaamd, niet bij ‘massage’. Maar hoe kun je goed klaar komen, als je de ander niet mag aanraken en vastpakken? Althans hij niet. Daarom wilde hij vroeger ook niets van pijpen weten. Een vrouw voor jou op d’r knieën laten zitten en jij maar duwen en trekken, tot ze kokhalst. Dat is toch niet normaal.

Ze mag best aan zijn lul zitten. Als zij dat zelf lekker vindt. Wat zou ze hebben gedaan, als hij haar had gekust of een hand naar haar borsten uitgestoken? Hij heeft het niet durven vragen, toen ze naar haar idee klaar was en ze aan de praat raakten over haar favoriete producten en de manier waarop ze de pijnpunten in zijn lijf kon vinden. 

Toen was het aanraken ook niet belangrijk meer. De situatie in het hok werd al gauw volkomen vertrouwd, alsof ze bekenden waren die elkaar lang niet gezien hadden. De afspraak was een massage van een uur, maar dat moest allang verstreken zijn. Pas toen ze over een volgende afspraak begon, werd hij gewaar dat zij met kleren aan bij de tafel stond en hij zonder kleren naast haar zat. 

Het water begint koud te worden en van zeepsop is nauwelijks sprake meer. Met tegenzin laat hij het water weglopen en stapt hij het bad uit. Wat hem vanmorgen te beurt viel heeft zijn stoutste dromen overtroffen. Haar naam staat op zijn voorhoofd geschreven en wat haar vingers op zijn lijf getekend hebben laat zich raden. Ze zou hem appen, zei ze. 

(Dit is de vierde aflevering van het feuilleton Eva’s verrassing van Theo Ruyter, gelanceerd op 24 juli van dit jaar en – ijs en weder dienende – wekelijks op deze site te volgen, tot het verhaal is afgelopen.)