Wintertuinplein, 20 september 2025

Psst…Lina,

Goed dat je weer eens bij me kwam buurten. Ik begon me al zorgen te maken, dat je het veel te druk had of dat je mijn huis niet terug kon vinden.
Met je verjaardag had ik je natuurlijk wel gezien of hadden we, beter gezegd, door elkaar heen gekeken, zonder een woord te wisselen. Sindsdien ben ik slechts een paar keer bij jullie geweest, maar niet speciaal voor jou, meer om andere redenen. 

Als jij hierheen komt, bij mij thuis dus, is dat altijd iets bijzonders. Alsof ik dan aan de beurt ben, ik voor jou en jij voor mij. Snap je? Ik mag en moet dan met je praten, op je letten, je iets te eten aanbieden of te drinken, gewoon zorgen dat je het naar je zin hebt, je op je gemak voelt. Want reken maar dat ik hartstikke nieuwsgierig ben, van alles wil horen, weten en zien en mijn uiterste best doe om je snel weer terug te zien.
Nee, niet elke dag! Het moet toch leuk blijven? Jij woont nu eenmaal aan de andere kant van de rivier, met je papa en je mama en dat kindje dat alsmaar slaapt en niet eens zelf kan eten, laat staan met je spelen of een boekje voorlezen! En in die buurt heb je ook een juf met een heleboel andere kinderen, die je voor geen goud zouden willen missen.

Ik kon er niet over uit, laatst toen ik mee mocht boodschappen doen, dat je als een kievit voor me uit en langs me heen liep. Kriskras tussen de rand van de stoep links van ons en de vensterbanken en voordeuren van huizen aan de rechterkant. Een en al oog voor de kleinste wilde grasspriet tussen de tegels en de minst beduidende snuisterij achter het glas. Om op mijn niveau – anderhalve meter hoger in de lucht – stapeljaloers van te worden.
Nu begrijp ik ook dat je hier bij mij zo goed uit de voeten kunt. De manier waarop je bijvoorbeeld een sprintje trekt, van de voordeur of de keuken aan het binnenplein naar de ramen aan de achterkant, waar de auto’s staan. En in welke huiskamer vind je nog een parkje met grote groene, boven je uitstekende, planten en niet alleen een luchtzwembadje waar je in maar ook een nijlpaard waar je op kunt zitten?!

In mijn fantasie ben je trouwens binnenkort hier bij mij uitgekeken en trekken we samen de wijde wereld in. Om te beginnen, nog geen tien minuten lopen hiervandaan, naar een grote mensenpark om de spieren los te maken. Een balletje trappen of zo. En dan door naar Kraantje Lek, de duinen in richting strand, waar we afslaan in noordelijke richting. Tot IJmuiden, om daar in het donker bij de nieuwe sluis op het eerste het beste containerschip te springen, dat aanstalten maakt het zeegat uit te varen. Zin in in?

je grootvader die allang zijn gebogen arm met gestrekte duim aan de wilgen heeft gehangen.