Wintertuinplein, 15 april 2025 

Psst…Lina,

Zat je lekker, bij papa op z’n nek? 

Toen het bloemencorso in het centrum van Haarlem was aangekomen en de meeste praalwagens waren achtergelaten op de Gedempte Oude Gracht, ja. Ik had allemaal mensen voor mijn neus staan, maar jij kon over iedereen heen kijken! Met al die kleuren en geuren, lekker in het zonnetje.

Dat hoort echt bij Haarlem, dus jouw én mijn geboortestad, want hier in de buurt beginnen die bollenvelden waar elk voorjaar miljoenen mensen uit de hele wereld zich aan vergapen. 

Toen ik klein was, gingen we dan op zondagmiddag – als het mooi weer was tenminste – toeren met het Fordje van mijn vader. In zuidelijke richting, tussen de duinen in het westen en de weilanden in het oosten. Waar het land enkele weken lang telkens van kleur verandert: vanaf het geel van narcissen en crocussen, vervolgens hyacinten in vooral roze en blauw en ten slotte tulpen die het geheel nog bonter maken. 

En wij maar zeuren om zo’n mooie bloemenslinger, waarvan overal langs de weg allerlei exemplaren te koop waren. Als versiering op de motorkap of aan de spatborden. Maar dat vond mijn moeder, geloof ik, meer iets voor échte toeristen uit verre streken. 

Weet je wat? Als jij nou een beetje opschiet, dan gaan we over een paar jaar samen op de fiets het corso tegemoet. Eten en drinken mee, een rustig plekje zoeken in de berm langs de route en dan alle pracht en praal, met fanfares en zo, aan ons voorbij zien trekken. Afgesproken?

Of ben je meer iemand die zich thuis voelt op de kermis? Ja wat dacht je dan, dat ik het niet zou zien? Die zelfde middag op de Grote Markt, aan het stuur van het stoerste vervoermiddel in de hele draaimolen, vóór die luxe car van de rijkspolitie! 

Maar maak je geen zorgen. Ik keek er vroeger zelf ook elk jaar reikhalzend naar uit. Een goeie kermis is nooit weg. Zelfs een kleine, herinner ik me nu, kan hartverscheurend zijn. 

Vraag maar aan mama! Ik kan me niet herinneren wanneer zij echt de smaak te pakken kreeg. Maar op een gegeven moment was ze niet meer te houden. Het kon niet eng en gevaarlijk genoeg zijn.

Nu zat ze er nogal verloren bij, op zo’n lullig scootertje, maar dat kwam natuurlijk door Baby. Je weet wel. 

Gaat vanzelf weer over. Kunnen jullie straks samen optrekken, blijf ik wel op de uitkijk staan,

je grootvader die ooit graag boer wilde worden maar
nog nooit geheel alleen een trekker heeft voortbewogen.