Wintertuinplein, 3 december 2024

Psst…Lina,

Wat vond je van het feestje, afgelopen zondag, aan het hoofd van die ellenlange tafel met allemaal grote mensen en eten en drinken waar geen einde aan kwam? En van die glazen muren met uitzicht naar alle kanten, zodat je de hele stad en zelfs de straat waar jullie wonen kon zien liggen. 

Ik was erg blij dat jij ook van de partij was, want al die mensen hadden de moeite genomen om me – van heinde en ver – te komen feliciteren met mijn aanstaande verjaardag. En jij had natuurlijk goede herinneringen aan je eigen, eerste, verjaardag van enkele maanden geleden. Dus je wist wat zo’n dag betekende en hoe iedereen dan zijn beste beentje voor zet. 

Als ik het me goed herinner, heb ik nog nooit mijn verjaardag zo uitbundig gevierd als deze keer, dat wil zeggen in een restaurant waar je als jarige en de gasten met jou zich nergens druk om hoeven te maken en volop aandacht aan elkaar kunnen besteden. Dat was een pak van mijn hart! 

Het was wel jammer dat we zo ver van elkaar vandaan zaten, zodat ik geen woord met je kon wisselen. Maar daar zat jij niet mee, geloof ik, en toen ik de boodschap ‘ze eet alles’ opving, was ik geheel gerustgesteld. En zag ik ons vanuit de lucht als de jongste en de oudste van deze groep van zeventien, die in ieder geval naar elkaar konden zwaaien. 

Toen ik klein was, vond ik het maar niks dat ik zo kort vóór Sinterklaas jarig was. Als ze je nog niet hebben uitgelegd wat dat is, komt het later wel. Onthoud maar zolang dat het gaat om een Sint met baard en paard uit een ver land, die hier elk jaar zijn verjaardag komt vieren en dan voor alle kinderen iets moois of lekkers bij zich heeft. 

Ik ging toen namelijk vergelijken – dat zul je wel herkennen, vroeg of laat – en dacht met name dat ik van de Sint minder kreeg dan mijn broertje of zusje, omdat ik een paar dagen eerder al cadeautjes voor mijn verjaardag had gehad.

Maar dat is lang geleden, hoor. Ik zie die Sint nog altijd graag komen, ook in Paramaribo en op Bonaire was zijn aankomst per boot in de haven (met échte zwarte pieten!) één groot feest. Maar cadeautjes zijn er voor mij niet meer bij. Dat begrijp je. 

Des te gelukkiger werd ik van de cadeaus die mijn familie en vrienden zondag hadden meegenomen. Kaartjes voor de film en andere theaters, boeken natuurlijk met als knaller De duivel in elk van ons, een piepklein muziekdoosje, ranke blankhouten standaard met een blauw vredesvlaggetje en zo voort, een rugzak vol.

Kom maar weer gauw een keertje langs. Dan laat ik het je allemaal zien. En kunnen we in een moeite door samen een plannetje maken voor de volgende tien jaar,

je grootvader die hoopt nog heel wat verjaardagen met jou te mogen meemaken.