Wintertuinplein, 28 september 2024

Psst…Lina,

Wees gerust, ik heb je kadootje ontvangen, hoor!

En wat voor kadootje… Een foto van jou, mooi ingelijst, languit in zo’n ligstoel van wit plastic, met je giraffenmuts, konijnentrui en bloemetjesbroek. Tijdens een wandeling zeker, want je wagen staat ernaast en de zon schijnt.

Je kijkt me met wakkere ogen aan en schijnt me iets toe te roepen. Geen noodkreet, denk ik, en ook niet leve de lol, maar meer iets van hé moet je nou eens zien! En als ik dan op de achterkant kijk, kan ik het lezen: 

HoErA!

Ik word een grote Zus!

Daar is geen woord Frans meer bij. Jeetje, Lina, wat heb jij in je hoofd gehaald? Maar gelukkig schijn je het wel toe te juichen en je hebt er, geloof ik, goed over nagedacht. Je wilt immers niet alleen ‘zus’ worden, maar een grote bovendien. Zo kende ik je nog niet.

Maar ik geef je groot gelijk. Alleen is ook maar alleen. Al die grote mensen om je heen… Die begrijpen je vaak zo slecht en het zijn telkens dezelfde. Leuk en aardig en op z’n tijd best makkelijk, maar je wilt ook wel eens mensen zien van je eigen leeftijd. En niet te veel tegelijk  zoals bij de Stokstaartjes – dat is weer het andere uiterste – maar eentje voor jou alleen, waaraan je alles kwijt kunt en met wie je veel samen kunt doen.

Als je maar niet vergeet dat de nieuweling de eerste tijd helemaal niet zal weten wat jij weet en – behalve plassen, huilen, poepen, drinken en slapen – bar weinig kan van wat jij langzamerhand machtig bent. Dus dat wordt alle hens aan dek: niet alleen papa en mama moeten aan de bak, maar jij net zo goed. 

Ga maar na hoe moeilijk je het zelf hebt gehad en ik hoef je niet uit te leggen dat je nog steeds dagelijks met je handen in het haar zit. Je zegt van alles, maar het komt niet over. Je wilt lopen zoals elk normaal mens, maar je benen gaan de andere kant op. En als jij het afval van je stofwisseling netjes wilt opruimen, doen die ingewanden ook gewoon waar ze zelf zin in hebben. Dus het jochie of meissie kan van jou heel wat leren, vóór het zo groot is als jij.

Weet je trouwens al wanneer het zo ver zal zijn, ik bedoel wanneer het naar alle waarschijnlijkheid aan het daglicht kan worden blootgesteld? Mei? Zou leuk zijn, ja. Dan word jij al bijna twee en hebben we allemaal weer goeie zin.

Hoe groot, lang of breed het later ook wordt, de voorsprong die jij nu hebt raak je nooit meer kwijt. Daar weet ik alles van, want ik was thuis ook de oudste,

je grootvader die ooit zo graag boer wilde worden, 

maar nooit slaafgemaakte van de Rabobank, ‘Wageningen’ of BBB.