Wintertuinplein, 27 oktober 2024

Psst…Lina,

Heb jij ook zo genoten van de laatste echte stranddag?

Ik zei het toch, vrijdag, toen ik kwam oppassen en je met het verkeerde been uit bed was gestapt. Je had last van de overgang, ik zag het. De overgang van de zomertijd naar de wintertijd. Herinner je je dat nog: dat ik je het afgelopen jaar uitlegde hoe dat gaat? Andersom, de overgang van de winter naar de zomer, vinden de meeste mensen niet zo erg, integendeel. Maar als de winter staat te trappelen om ons weer maanden lang het leven zuur te maken, krijgt iedereen de zenuwen. Dus waarom zou jij daar geen last van hebben? 

En als die zomer dan vóór hij moet opzouten nog één keer de blits maakt en zeker als het dat jaar zijn láátste dag is, dan is het groot feest. Alle huizen en kantoren, kerken en fabrieken lopen leeg, de kleren gaan nog een keer uit en overal klinkt muziek. 

Ik heb nog naar je uitgekeken, op mijn favoriete strand bij IJmuiden. Of je soms van de andere kant, je weet wel vanaf Parnassia, mijn kant opkwam. Het was namelijk echt een zee voor mensen zoals jij. 

Rustig en bedaard, zachtjes aan land spoelend en weer in zichzelf terugkerend richting horizon, nauwelijks golfslag laat staan schuim. Zo’n zee waarin je in deze tijd van het jaar, ongeveer tussen de tweede en derde ondergelopen zandbank, elk moment de kop kunt verwachten van een nieuwsgierige zeehond die oogcontact met je maakt. Althans als het strand uitgestorven is, zoals ik me dat van vroeger herinner. 

Nu was het daarvoor te druk, met van die wandelaars die slechts oog hebben voor hun huisdieren. Maar het strand leek me óók een kolfje naar je hand. Eb, geen kwallen, wel aangespoelde bossen zeegras en wier en een onafgebroken tapijt van schelpen en andere overblijfselen van dieren die ergens onder de enorme donkere vlakte van de zee hun thuis hebben gehad en waar diverse vogels nog iets van hun gading bij elkaar scharrelen. 

Je moest eens weten hoeveel leven zich alleen al in deze ene zee afspeelt. Ontelbare, mij lijkt miljarden, dieren van microscopisch klein tot tien meter lang, die daar aan de lopende band worden verwekt en ten onder gaan. En tel daar dan de levende wezens bij op, die op het land wonen en uit die zelfde zee hun voedsel halen. Ja, ook jij en ik,

je grootvader die zo graag boer wilde worden en 
best met jou naar de bioscoop zou willen om 
De wilde Noordzee terug te zien.